Verdriet, Rouw, Sterven, Kinderen

Verdriet, rouw of sterven zijn gevoelskwaliteiten van het leven die heel dicht bij elkaar liggen. Vooral de gevoelens van kinderen worden vaak vergeten.

Verdriet, rouw, sterven

In dit deel van de website wil ik iets vertellen over de verschillende verdriet momenten die er kunnen zijn.
Verdriet om sterven en rouw neemt daarbij een belangrijke plaats in. Het gaat dan niet alleen om de aandacht voor de volwassen nabestaanden maar vooral ook om de kinderen. Het geheel van de ontstane situatie en de hulp die daar bij geboden wordt noem ik stervensbegeleiding.

In de verschillende onderdelen van dit onderwerp hoop ik een beeld te scheppen die het verwerken of een plaats geven een andere betekenis geeft. Anders dan: “je moet het loslaten” of “je moet het van je afzetten” of “ga weer leven” of “je er mee leren omgaan” of ……. . Gevoelens van verdriet, rouw of sterven laten zich niet zomaar opzij zetten zeker niet bij kinderen.

Door mijn werk als Helderziende of zo u wilt paragnost wordt mij vaak gevraagd iets te zeggen over het verdriet van sterven of rouw. Men wil dan graag antwoord op vragen als:

1. Hoe de overledene het stervensproces heeft ervaren.
2. Hoe het hem of haar aan de andere kant ( Gene Zijde) gaat.
3. Of ze blij en tevreden zijn over het doen en laten van hun dierbaren die aan deze kant (Deze Zijde) zijn.
4. Of de overledenen de handelwijze van hun dierbaren kunnen vergeven.
5. Of de overledenen nu begrijpen wat ze hun dierbare(n) hebben aangedaan.
6. Waarom voel ik de overledene nu zo sterk.
   Enz, enz.

Vaak wordt mij ook gevraagd of ik over die andere kant iets kan vertellen. Men is nieuwsgierig en wil graag weten wat men daar kan verwachten of hoe dat zal voelen.In enkele gevallen werd mij dat concreet gevraagd, in samenhang met de wetenschap van een dierbare die terminaal was en waarvan men wist dat de persoon niet lang meer te leven had en moeite had met het gegeven te moeten sterven.In die kwesties kon ik hen een aantal handreikingen, voor de persoon en betrokken partner meegeven. Enige tijd later hoorde ik, dat de handreiking begrip en inzicht gaf waardoor er volkomen rust en acceptatie bij het overgaan was.

Inmiddels heb ik in een vrij korte periode moeten ervaren wat het is, om dierbaren kwijt te raken. En gek genoeg had ik in veelgevallen niets aan de mogelijkheid om “mijn gaven“ te benutten.
Je merkt dan wat je beperkingen en “sterke” kanten zijn. Je merkt ook welke “kracht” je in die situaties onbenut gelaten hebt, maar toch goed van pas hadden kunnen komen als ik mij daar meer van bewust was geweest. Al doende kwam zo bij mij het inzicht om te trachten op officiële wijze iets voor de stervende en de nabestaanden te kunnen betekenen. Maar waar te beginnen.?
Met lezen en me inleven in wat ik las, kreeg ik al snel duidelijkheid over de begrippen: – Terminale zorg – Palliatieve zorg – Bewust sterven – Rouwverwerking.

Lezen alleen werkt voor mij niet. Ik verneem graag hoe het anderen die hier al in bezig zijn in de praktijk vergaat. Icare Drenthe bood uitkomst. De cursus die zij daarvoor hadden bracht helderheid in wat ik met dit werk wel en wat ik beslist niet mag doen. Maar ook welke betrokkenheid en soms ook welke afstandelijkheid wenselijk is.

Ik ben mij er van bewust dat ik geconfronteerd kan worden met zaken als leeftijd (jong of oud), geaardheid, religieuze voorkeuren, afstamming, maatschappelijke inzichten of voorkeuren, enz.. Het zijn onderwerpen die voor u van belang zijn en die ik zal respecteren. Maar ik verwacht dat ook van u, dan kunnen wij los van welke belemmering filosoferen over de inzichten.
Vanuit dat gezichtspunt wil ik proberen voor de stervende medemens een lichtpuntje te zijn.
De nabestaande hoop ik met mijn inzichten te mogen helpen bij de verwerking van het verlies.

 naar boven

Kinderen en rouw
Kinderen zijn een groep die bij rouw en sterven vaak te weinig aandacht krijgen. Al snel wordt over hen gezegd dat ze het nog niet begrijpen of er nog niet aan toe zijn om……. . Met deze opmerkingen bedoelen de volwassenen enkel te zeggen dat zij als volwassenen niet weten hoe ze met de gevoelens, vragen van kinderen ten aanzien van dat verdriet moeten omgaan.

Kinderen ervaren het net zo erg of sterk als de volwassene. Begrijp goed dat zij hun dierbare, geliefde vader, moeder, opa, oma, oom, tante, neef, zuster, vriendje, speelkameraad, huisdier, enz. kwijt zijn.
Vooral met jonge kinderen dient op een creatieve speelse manier daar mee omgegaan te worden.. In dit proces van verwerking nemen de wat oudere kinderen, door hun verbale vermogens een wat volwassener plek van benadering in.Wij volwassenen moeten proberen helder te krijgen wat hun pijn/ verdriet beleving wil zeggen. Wij moeten vragen of ze bereid zijn hun pijn/verdriet voor ons zichtbaar te maken zodat we samen onze pijn/verdriet begrijpen en kunnen verwerken.

 naar boven

Herinneringen van Vreugde, Verdriet of Rouw
De woorden herinnering van vreugde, verdriet en rouw hebben voor ieder van ons een andere lading. Die lading heeft alles te maken met de wijze van omgaan met onze emotie. Het uiten van vreugde baart ons door de regel geen zorgen. Maar wat doen we met de uitingen die te maken hebben met verdriet of rouw? Al snel kruipen we dan in onze schulp door aan te geven dat we ook een eigenwaarde hebben. Hiermee willen we eigenlijk zeggen dat niemand hoeft te weten wat we doormaken of hoe we ons voelen.
Dat is jammer want je doet jezelf te kort. Je doet je herinnering geweld aan en maakt verdriet of rouw erger dan het al is. Gun jezelf de herinnering door wat je onder verdriet en rouw verstaat in een positieve vlucht van herinneringen te verwerken.

Weet je dat bovenstaande voor kinderen nog zwaarder aanvoelt dan voor ons volwassenen? Zij zijn veel onbevangener verbonden met hun hartgevoel dan wij in ons hartgevoel willen toegeven.

naar boven